Megan Sauter w artykule w „Bible History Daily” przypomina historię wspólnoty koptyjskiej w Egipcie oraz rozwoju języka koptyjskiego.
Sauter odwołuje się do tekstu Leo Depuydta z „Biblical Archeology Review” (numer listopad/grudzień 2015), w którym streszcza on dzieje Koptów oraz ich dziedzictwa językowego. Obydwoje przypominają, że nazwa „Koptowie”, za pomocą której języki europejskie opisuję egipskich chrześcijan, jest egzonimem, który za pośrednictwem łaciny i arabskiego przywędrował ze starogreckiego rzeczownika Αἰγύπτιος, „Egipcjanin”, sami zaś Koptowie nazywają się „rem en khēmi” – „ludem Egiptu”.
Depuydt periodyzuje rozwój języka koptyjskiego na pięć okresów: (1) staroegipski, używany w okresie Starego Państwa (2600-2100 lat p.n.e.), (2) średnioegipski, rozpowszechniony na przestrzeni trwania I Okresu Przejściowego, Średniego Państwa i II Okresu Przejściowego (2100-1500 lat p.n.e), (3) nowoegipski, będący językiem czasów Nowego Państwa (1500-1000 lat p.n.e.), (4) język demotyczny, zapisywany uproszczoną, kursywną formą hieroglifów i poświadczony w Epoce Późnej (od 650 roku p.n.e.), który ulega przemianie w (5) koptyjski, używany od ok. 300 r. n.e. do ok. 1000 r., czyli długo po podboju arabskim, zaś w liturgii kościoła koptyjskiego zachowany aż po dziś dzień.
Artykuł Megan Sauter wraz z licznymi linkami do innych tekstów o Koptach jest tutaj.
Trending Now
